Przeglądając dzisiaj moją biblioteczkę znalazłam niewielką książeczkę wydaną przez Muzeum Narodowe we Wrocławiu. Dotyczy ona wystawy „Złota Japonia”, która miała miejsce pod koniec 2011 r. Mimo niewielkich rozmiarów publikacja ta w znakomity sposób przedstawia całe piękno japońskiej sztuki złotniczej. Aż żałuję, że nie byłam na tej wystawie. Aby pocieszyć i siebie i Was postanowiłam zgłębić się w ten temat i poświęcić mu dzisiejszy post.
Ahhh. Listopad to czas deszczu, zimna i przede wszystkim przeziębienia. Z powodu nagłej choroby pozbawiłam Was ubiegłotygodniowego wpisu. Mam jednak nadzieję, że mi wybaczycie. 🙂 Po dwutygodniowej przerwie witam was nowym cyklem wpisów poświęconych malarstwu w Japonii, który zapowiedziałam niejako swoim wpisem dotyczącym suiboku-ga. Pierwszym tematem z serii jest yamato-e, czyli historyczno-sztuczne określenie na tradycyjne malarstwo japońskie.
Za oknem deszcz i plucha, co odpowiednio wpływa na moje wewnętrzne odczucia. Widać je nie tylko w moim życiu codziennym ale także w wyborze tematu na dzisiejszy wpis. Postanowiłam bowiem odejść trochę od malarstwa chińskiego, którym do tej pory się zajmowałam w stronę sztuki Kraju Kwitnącej Wiśni. Z racji mojego nastroju zajmę się dzisiaj stylem malarskim o nazwie suiboku-ga, czyli po polsku japońską odmianą malarstwa monochromatycznego.