Wakacje się kończą, ale wystawy japońskich drzeworytów ukiyo-e, które w tym czasie otwarto pozostają. 4 lipca Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha otwarło ekspozycję „Ohara Koson. Drzeworyty japońskie z kolekcji Adriana Ciceu”. Dziś mam wreszcie czas napisać recenzję tej wystawy.
Czy wiedzieliście, że drzeworyty ukiyo-e tworzyła nie jedna, nie dwie, a aż trzy osoby. Wsumie, gdyby jeszcze doliczyć wydawcę, to aż cztery!. Szalona liczba. Wobec tego dlaczego przy drzeworytach widnieje tylko jedno nazwisko? To temat dzisiejszego wpisu poświęconego etapom tworzenia ukiyo-e.
Kilka razy pisałam już o japońskim drzeworycie ukiyo-e, czy to w przypadku omawiania grafik przedstawiających obcokrajowców (yokohama-e), czy portretów pięknych kobiet (bijin-ga). Tym razem jednak postanowiłam przedstawić Wam najważniejsze informacje dotyczące samego nurtu jakim było ukiyo-e.
Japońskich drzeworytów ukiyo-e część druga. Tym razem postawiłam nie na przykłady nie z XVII lecz z XIX wieku. Mowa tutaj o rycinach należących do grupy yokohama-e. Jest to dosyć specyficzny typ przedstawień, który zamiast mieszkańców archipelagu ukazuje przebywających w Japonii od 2 połowy XIX wieku cudzoziemców oraz widoki z zajmowanego przez nich portu w Jokohamie.
Nie wiem czy wiecie, ale jednym z głównych kierunków moich zainteresowań są japońskie drzeworyty. Mimo tego bardzo długo zbierałam się do stworzenia wpisu poświęconego zagadnieniu z tej kategorii. Dziś postanowiłam jednak, że się przełamię, zwłaszcza że niedawno otwarta wystawa w Krakowie dodała mi trochę inspiracji. Dlatego też w moim pierwszym wpisie postanowiłam do niej nawiązać i poświęcę go tematyce bijin-ga 🙂